Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

breathing to

  • 1 respīrātiō

        respīrātiō ōnis, f    [respiro], a breathing out, breathing, respiration: respirationem requirere: aquarum, exhalation.—Fig., a breathing, taking breath, rest, intermission, pause: sine respiratione pugnabant, L.: morae respirationesque delectant.
    * * *

    Latin-English dictionary > respīrātiō

  • 2 adspiratio

    aspīrātĭo ( adsp-), ōnis, f. [id.].
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., a blowing or breathing to or upon: animantes adspiratione aëris sustinentur, by the blowing or breathing of the air (not by respiration, as it is commonly rendered), Cic. N. D. 2, 33, 83:

    ventorum,

    Lact. 7, 3 fin.
    B.
    Trop.:

    superni numinis,

    favor, Amm. 15, 2.—Hence,
    II.
    Esp.
    A.
    Evaporation, exhalation:

    quae omnia fiunt et ex caeli varietate et ex disparili adspiratione terrarum,

    Cic. Div. 1, 36, 79; 1, 57, 130.—
    B.
    In gram., the enunciation of a word with an h sound, a breathing, aspiration:

    ita majores locutos esse, ut nusquam nisi in vocali aspiratione uterentur,

    Cic. Or. 48, 160:

    per aspirationem apud nos potest quaeri, an in scripto sit vitium, si h littera est, non nota,

    Quint. 1, 5, 19; 1, 4, 9 Spald.; 1, 6, 21; 6, 3, 55 al.; cf. Apul. de Nota Aspirat. Osann.—Hence meton., the aspirate, i.e. the letter H itself, Prisc. p. 547; 1038 al.; Phoc. Aspir. p. 1721 sq. P.

    Lewis & Short latin dictionary > adspiratio

  • 3 anhelitus

    ănhēlĭtus, ūs, m. [id.].
    I.
    A difficulty of breathing, panting, puffing (class. for the post-Aug. anhelatio):

    ex cursurā anhelitum ducere,

    to pant, Plaut. As. 2, 2, 61:

    nimiae celeritates gressus cum fiunt, anhelitus moventur,

    quickness of breathing is caused, Cic. Off. 1, 36, 131:

    anhelitum vix sufferre,

    Plaut. Merc. 1, 2, 4:

    anhelitum recipere,

    id. Ep. 2, 2, 21: sublimis anhelitus, deep, * Hor. C. 1, 15, 31:

    creber,

    quick, Quint. 11, 3, 55:

    vastos quatit aeger anhelitus artus,

    painful panting, Verg. A. 5, 432:

    aridus e lasso veniebat anhelitus ore,

    Ov. M. 10, 663; Sen. Ep. 54; Gell. 12, 5.—As a disease, the asthma (cf. anhelatio), Plin. 35, 15, 51, § 180.—
    II.
    A.. In gen., breathing, breath:

    unguentorum odor, vini anhelitus,

    breath smelling of wine, Cic. Red. in Sen. 7, 16:

    male odorati anhelitus oris,

    bad breath, Ov. A. A. 1, 521:

    anhelitum reddere ac per vices recipere,

    to breathe out and in, Plin. 9, 7, 6, § 16 al. —
    B.
    Metaph., of other things, breath, exhalation, vapor:

    credo etiam anhelitus quosdam fuisse terrarum, quibus inflatae mentes oracula funderent,

    Cic. Div. 1, 50, 115:

    placet Stoicos eos anhelitus terrae, qui frigidi sunt, cum fluere coeperint, ventos esse,

    id. ib. 2, 19, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > anhelitus

  • 4 aspiratio

    aspīrātĭo ( adsp-), ōnis, f. [id.].
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., a blowing or breathing to or upon: animantes adspiratione aëris sustinentur, by the blowing or breathing of the air (not by respiration, as it is commonly rendered), Cic. N. D. 2, 33, 83:

    ventorum,

    Lact. 7, 3 fin.
    B.
    Trop.:

    superni numinis,

    favor, Amm. 15, 2.—Hence,
    II.
    Esp.
    A.
    Evaporation, exhalation:

    quae omnia fiunt et ex caeli varietate et ex disparili adspiratione terrarum,

    Cic. Div. 1, 36, 79; 1, 57, 130.—
    B.
    In gram., the enunciation of a word with an h sound, a breathing, aspiration:

    ita majores locutos esse, ut nusquam nisi in vocali aspiratione uterentur,

    Cic. Or. 48, 160:

    per aspirationem apud nos potest quaeri, an in scripto sit vitium, si h littera est, non nota,

    Quint. 1, 5, 19; 1, 4, 9 Spald.; 1, 6, 21; 6, 3, 55 al.; cf. Apul. de Nota Aspirat. Osann.—Hence meton., the aspirate, i.e. the letter H itself, Prisc. p. 547; 1038 al.; Phoc. Aspir. p. 1721 sq. P.

    Lewis & Short latin dictionary > aspiratio

  • 5 respiratio

    rēspīrātĭo, ōnis, f. [respiro].
    I.
    Lit., a breathing out, exhaling; hence, in gen., breathing, respiration, Cic. Univ. 6; Plin. 9, 7, 6, § 18; Quint. 9, 4, 67 (with spiritus); 11, 3, 39; 53; 63; Cael. Aur. Acut. 2, 3, 16; 2, 32, 167.—
    * B.
    Transf., exhalation:

    aquarum,

    Cic. N. D. 2, 10, 27.—
    II.
    Trop., a breathing in the course of an action, i. e. a taking breath, resting; an intermission, pause:

    in suo quisque gradu obnixi sine respiratione ac respectu pugnabant,

    Liv. 8, 38.—So of a pause in speaking:

    morae respirationesque delectant,

    Cic. Or. 16, 53; cf. Quint. 7, 9, 11; 11, 3, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > respiratio

  • 6 spiramentum

    spīrāmentum, i, n. [id.] ( poet. and in post-Aug. prose).
    I. A.
    Lit.:

    caeca relaxat Spiramenta,

    Verg. G. 1, 90:

    (apes) in tectis certatim tenuia cera Spiramenta linunt,

    id. ib. 4, 39: cavernarum (Aetnae), [p. 1743] Just. 4, 1, 6; cf. Ov. M. 15, 343 (for which, shortly after:

    spirandi viae): talparum,

    Pall. 1, 35, 10:

    animae,

    i. e. the lungs, Verg. A. 9, 580:

    dato per cavernas radicibus spiramento,

    Plin. 12, 3, 7, § 16.—
    B.
    Trop., a breathing space, i. e. a brief pause or interval, an instant:

    intervalla ac spiramenta temporum,

    Tac. Agr. 44 fin.:

    sine spiramento vel morā,

    Amm. 29, 1, 40; 14, 7, 15. —
    II.
    A breathing, blowing, exhaling, Vitr. 7, 12; Macr. S. praef. 1 med.:

    venti,

    a draught, Vitr. 4, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > spiramentum

  • 7 spiritus

    spīrĭtus, ūs (scanned spĭrĭtus, Sedul. Hymn. 1 fin.; dat. SPIRITO, Inscr. Orell. 3030; gen., dat., and abl. plur. only eccl. and late Lat., e. g. spirituum, Vulg. Marc. 6, 7:

    spiritibus,

    Aug. Serm. 216, 11 fin.; Vulg. Luc. 8, 2), m. [spiro], a breathing or gentle blowing of air, a breath, breeze (syn.: aura, flatus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    spiritum a vento modus separat: vehementior enim spiritus ventus est, invicem spiritus leviter fluens aër,

    Sen. Q. N. 5, 13, 4; cf. Plin. Ep. 5, 6, 5: spiritus Austri Imbricitor, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.), Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365:

    quo spiritus non pervenit,

    Varr. R. R. 1, 57, 2; cf.:

    silentis vel placidi spiritus dies,

    Col. 3, 19 fin.:

    alvus cum multo spiritu redditur,

    Cels. 2, 7 med.
    B.
    In partic.
    1.
    The air: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 511 Vahl.):

    proximum (igni) spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant,

    Plin. 2, 5, 4, § 10:

    quid tam est commune quam spiritus vivis?

    Cic. Rosc. Am. 26, 72; cf. Quint. 12, 11, 13:

    potestne tibi haec lux, Catilina, aut hujus caeli spiritus esse jucundus?

    Cic. Cat. 1, 6, 15.—
    2.
    An exhalation, smell, odor:

    spiritus unguenti suavis,

    Lucr. 3, 222:

    foedi odoris,

    Cels. 5, 26, 31 fin.:

    florum,

    Gell. 9, 4, 10:

    sulfuris,

    Pall. Aug. 9, 1; cf. Hor. C. 3, 11, 19.—
    3.
    Breathed air, a breath:

    quojus tu legiones difflavisti spiritu,

    Plaut. Mil. 1, 1, 17.— Absol.: (equus) saepe jubam quassit simul altam: Spiritus ex animā calida spumas agit albas, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 507 Vahl.):

    creber spiritus,

    Lucr. 6, 1186:

    ardentes oculi atque attractus ab alto Spiritus,

    Verg. G. 3, 505:

    petitus imo spiritus,

    Hor. Epod. 11, 10:

    in pulmonibus inest raritas... ad hauriendum spiritum aptissima,

    Cic. N. D. 2, 55, 136:

    diffunditur spiritus per arterias,

    id. ib. 2, 55, 138:

    animantium vita tenetur, cibo, potione, spiritu,

    id. ib. 2, 54, 134:

    si spiritum ducit, vivit,

    id. Inv. 1, 46, 86:

    tranquillum atque otiosum spiritum ducere,

    id. Arch. 12, 30:

    longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    id. de Or. 3, 47, 182:

    versus multos uno spiritu pronuntiare,

    id. ib. 1, 61, 261:

    spiritus nec crebro receptus concidat sententiam, nec eo usque trahatur, donec deficiat,

    Quint. 11, 3, 53:

    lusit vir egregius (Socrates) extremo spiritu,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96; cf. id. Sest. 37, 79: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, id. Sen. 9, 27:

    quos idem Deus de suis spiritibus figuravit,

    Lact. Epit. 42, 3.—With gen.:

    ut filiorum suorum postremum spiritum ore excipere liceret,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118; Cels. 4, 4; 3, 27; Col. 6, 9, 3; Quint. 9, 4, 68; 11, 3, 32; 11, 3, 53 sq.—
    C.
    Transf.
    1.
    In abstr., a breathing:

    aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu,

    Cic. N. D. 2, 54, 136; cf. id. ib. 2, 55, 138:

    aër spiritu ductus alit et sustentat animantes,

    id. ib. 2, 39, 101:

    crevit onus neque habet quas ducat spiritus auras,

    Ov. M. 12, 517.—Esp.: spiritum intercludere (includere), to stop the breath, suffocate, choke, etc.:

    lacrimae spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16, 1; 40, 24, 7; so,

    includere,

    id. 21, 58, 4.—
    2.
    The breath of a god, inspiration:

    haec fieri non possent, nisi ea uno divino et continuato spiritu continerentur,

    by a divine inspiration, Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28; cf.:

    poëtam quasi divino quodam spiritu inflari,

    id. Arch. 8, 18.—
    3.
    The breath of life, life:

    eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    vos vero qui extremum spiritum in victoriā effudistis,

    id. ib. 14, 12, 32:

    dum spiritus hos regit artus,

    Verg. A. 4, 336; cf. Hor. C. 4, 8, 14:

    ne cum sensu doloris aliquo spiritus auferatur,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    aliquem spiritu privare,

    Vell. 2, 87, 2:

    merula spiritum reddidit,

    to expire, die, id. 2, 22, 2:

    spiritus tenues vanescat in auras,

    Ov. H. 12, 85:

    non effundere mihi spiritum videbar, sed tradere,

    Sen. Ep. 78, 4:

    novissimum spiritum per ludibrium effundere,

    Tac. H. 3, 66 fin.; cf. supra, I. B.—
    4.
    Poet.,= suspirium, a sigh, Prop. 1, 16, 32; 2, 29 (3, 27), 38.—
    5.
    In gram., a breathing or aspiration (asper and lenis), Prisc. p. 572 P.; Aus. Idyll. 12 de Monos. Graec. et Lat. 19. —
    6.
    The hiss of a snake, Verg. Cul. 180.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Class.) A haughty spirit, haughtiness, pride, arrogance; also, spirit, high spirit, energy, courage (esp. freq. in the plur.; syn. animi).
    (α).
    Sing. (in the best prose only in gen. and abl., which are wanting in plur.):

    regio spiritu,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    quem hominem! quā irā! quo spiritu!

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6:

    illos ejus spiritus Siciliensis,

    id. Verr. 2, 3, 9, § 22:

    tantum fiduciae ac spiritūs,

    Caes. B. C. 3, 72:

    filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac muliebri spiritu,

    Liv. 24, 22:

    patricii spiritūs animus,

    id. 4, 42, 5:

    ex magnitudine rerum spiritum ducat,

    Quint. 1, 8, 5:

    corpore majorem rides Turbonis in armis Spiritum et incessum,

    Hor. S. 2, 3, 311:

    cecidit spiritus ille tuus,

    Prop. 2, 3, 2:

    spiritu divino tactus,

    Liv. 5, 22, 5:

    non negaverim fuisse alti spiritūs viros,

    Sen. Ep. 90, 14.—
    (β).
    Plur.:

    res gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos spiritus attulerunt,

    Cic. Sull. 9, 27:

    noratis animos ejus ac spiritus tribunicios, etc.,

    id. Clu. 39, 109; cf.:

    unius tribuni militum animos ac spiritus,

    id. Imp. Pomp. 22, 66:

    tantos sibi spiritus, sumpserat, ut ferendus non videretur,

    Caes. B. G. 1, 33 fin. in re militari sumere, id. ib. 2, 4:

    nam Dion regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    cum spiritus plebes sumpsisset,

    Liv. 4, 54:

    si cui honores subdere spiritus potuerunt,

    id. 7, 40:

    remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam, etc.,

    Cic. Fl. 22, 53:

    spiritus feroces,

    Liv. 1, 31:

    quorum se vim ac spiritus fregisse,

    id. 26, 24:

    cohibuit spiritus ejus Thrasea,

    Tac. A. 16, 26:

    Antipater, qui probe nosset spiritus ejus,

    Curt. 6, 1, 19.—
    B.
    (Mostly poet. and in post-Aug. prose.) Spirit, soul, mind.
    (α).
    Sing.:

    quoslibet occupat artus Spiritus,

    Ov. M. 15, 167; Tac. A. 16, 34: spiritum Phoebus mihi, Phoebus artem Carminis dedit, poetic spirit or inspiration, Hor. C. 4, 6, 29; cf.:

    mihi Spiritum Graiae tenuem Camenae Parca non mendax dedit,

    id. ib. 2, 16, 38:

    qualis Pindarico spiritus ore tonat,

    Prop. 3, 17 (4, 16), 40:

    imperator generosi spiritŭs,

    Plin. 8, 40, 61, § 149: avidus (i. e. to epithumêtikon, the desiring, coveting soul), Hor. C. 2, 2, 10:

    quidam comoedia necne poëma Esset, quaesivere: quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest,

    Hor. S. 1, 4, 46:

    majoris operis ac spiritūs,

    Quint. 1, 9, 15:

    alti spiritūs plena,

    id. 10, 1, 44:

    virtus magni spiritus est et recti,

    Sen. Ep. 74, 29:

    qui spiritus illi, Quis vultus vocisque sonus,

    Verg. A. 5, 648.—
    (β).
    Plur.: Coriolanus hostiles jam tum spiritus gerens, Liv. 2, 35; Curt. 5, 8, 17.—
    * b.
    Transf. (like anima, and the Engl. soul), a beloved object, Vell. 2, 123 fin.
    2.
    Spiritus, personified, a spirit (late Lat.); so,

    esp., Spiritus Sanctus or simply Spiritus,

    the Holy Ghost, Holy Spirit, Cod. Just. 1, 1, 1; Aus. Ephem. 2, 18:

    jurare per Deum et per Christum et per Spiritum Sanctum,

    Veg. 2, 5:

    nocens ille Spiritus,

    an evil spirit, Lact. 4, 27, 12:

    Spiritus nigri,

    evil spirits, Sedul. Carm. 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > spiritus

  • 8 anhēlitus

        anhēlitus ūs, m    [anhelo], a difficulty of breathing, panting, puffing, deep breathing: a lasso ore, O.: vini, drunken reviling: sublimis, H.: aeger, V.—Meton., an exhalation, vapor: terrae.
    * * *
    panting, puffing, gasping, shortness of breath; breath, exhalation; bad breath

    Latin-English dictionary > anhēlitus

  • 9 aspīrātiō (ads-)

        aspīrātiō (ads-) ōnis, f    [aspiro], a breathing on, blowing upon: aëris.—Fig., a rough breathing, aspirate. — Exhalation, evaporation: terrarum.— Influence: caeli.

    Latin-English dictionary > aspīrātiō (ads-)

  • 10 spīrāculum

        spīrāculum ī, n    [spiro], a breathing-hole, vent, spiracle: spiracula Ditis, i. e. of the lower world, V.
    * * *
    air-hole, vent; B:breathing passage (in lung); opening/outlet; window (Cal)

    Latin-English dictionary > spīrāculum

  • 11 (spīrāmentum, ī)

       (spīrāmentum, ī) n    [spiro], a breathing-hole, vent, pore, spiracle (only plur; poet.): caeca, V.: flammam exhalantia, O.: animae, i. e. the lungs, V. —Fig., a breathing space, pause, short interval, instant: spiramenta temporum, Ta.

    Latin-English dictionary > (spīrāmentum, ī)

  • 12 spīritus

        spīritus ūs, m    [cf. spiro], a breathing, breath: anima ducta est spiritu: aër spiritu ductus: neque habet quas ducat spiritus auras, O.: spiritum includere, suffocate, L.: ut nihil sit ne spiritu quidem minimo brevius, etc., i. e. not an instant: latere petitus imo spiritus, i. e. a sigh, H.: si spiritum ducit, vivit: usque ad extremum spiritum: filiorum postremum spiritum ore excipere.— A gentle breath, breeze: Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, C. poët.: Boreae, V.— The air: quid est tam commune quam spiritus vivis?: diffunditur spiritus per arterias.—Fig., of a god, breath, inspiration: uno divino spiritu contineri, by a divine inspiration: Spiritum Phoebus mihi dedit, H.— The breath of life, life: eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere: extremum spiritum in victoriā effundere: dum spiritus hos regit artūs, V.: surget spiritus in lacrimis, a sigh, Pr. — Disposition, spirit, character: avidum domando spiritum, i. e. covetousness, H.: qui spiritus illi, V.: hostilīs spiritūs gerens, L.— Spirit, high spirit, energy, courage, haughtiness, pride, arrogance.— Sing. (in prose only gen. and abl., which are wanting in plur.): regio spiritu: illos eius spiritūs Siciliensīs quos fuisse putetis: tantum fiduciae ac spiritūs, Cs.: filia inflata muliebri spiritu, L.— Plur. (only nom. and acc.): res gestae meae... mihi nescio quos spiritūs attulerunt: magnos spiritūs in re militari sumere, Cs.: regios spiritūs repressit, N.: cum spiritūs plebs sumpsisset, L.: remittant spiritūs, comprimant animos suos: quorum se vim ac spiritūs fregisse, L.
    * * *
    breath, breathing, air, soul, life

    Latin-English dictionary > spīritus

  • 13 spiramentum

    air/breathing-passage; vent; pause, breathing space; draught, breath of air

    Latin-English dictionary > spiramentum

  • 14 anhelatio

    ănhēlātĭo, ōnis, f. [anhelo] (post-Aug. for the earlier anhelitus), a difficulty of breathing, panting, puffing.
    I.
    Lit.:

    piscium aestivo calore,

    the panting of fish, Plin. 9, 7, 6, § 18.—As a disease = asthma, asthma, Plin. 23, 1, 24, § 47.—
    II.
    Trop.:

    in iis (gemmis) caelestis arcūs anhelatio,

    breathing, play of, Plin. 37, 6, 23, § 89.

    Lewis & Short latin dictionary > anhelatio

  • 15 anhelo

    ănhēlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [2. anand halo].
    I.
    Verb. neutr.
    A.
    Pr., to move about for breath; hence, to draw the breath with great difficulty, to pant, puff, gasp, etc.:

    anhelat inconstanter,

    Lucr. 3, 490:

    cum languida anhelant,

    id. 4, 864: * Ter. Hec. 5, 3, 25: anhelans ex imis pulmonibus prae curā spiritus ducebatur, Auct. ad Her. 4, 33:

    anhelans Colla fovet,

    Verg. A. 10, 837; 5, 254 al.:

    nullus anhelabat sub adunco vomere taurus,

    Ov. F. 2, 295:

    sudare atque anhelare,

    Col. 2, 3, 2.— In gen., to breathe (cf. anhelitus, II.), Prud. Apoth. 919.—
    B.
    Metaph., of fire:

    fornacibus ignis anhelat,

    roars, Verg. A. 8, 421.—Of the earth:

    subter anhelat humus,

    heaves, Stat. S. 1, 1, 56.—Of the foaming of the sea, Sil. 9, 286.— Trop., of poverty panting for something:

    anhelans inopia,

    Just. 9, 1, 6.—
    II.
    Verb. act., to breathe out, to emit by breathing, breathe forth, exhale:

    nolo verba exiliter exanimata exire, nolo inflata et quasi anhelata gravius,

    Cic. de Or. 3, 11, 38: de pectore frigus anhelans Capricornus, vet. poët. ap. Cic. N. D. 2, 44:

    anhelati ignes,

    Ov. F. 4, 492; so id. H. 12, 15:

    rabiem anhelare,

    Luc. 6, 92:

    anhelatis exsurgens ictibus alnus,

    the strokes of the oars made with panting, Sil. 14, 379.— Trop., to pursue, pant for, strive after something with eagerness:

    Catilinam furentem audaciā, scelus anhelantem,

    breathing out wickedness, Cic. Cat. 2, 1: anhelans ex imo pectore crudelitatem, Auct. ad Her. 4, 55.
    Some, as Corssen, Ausspr.
    II. p. 564, regard the prefix of this word as the Gr. ana; hence, pr. to draw up the breath; cf. antestor.

    Lewis & Short latin dictionary > anhelo

  • 16 spiramen

    spīrāmen, ĭnis, n. [spiro].
    I.
    A breathing - hole, passage for the breath, air-hole, thrill, vent ( poet. and very rare): spiramina Naris, Enn. ap. Prisc. p. 691 P. (Ann. v. 265 Vahl.); Luc. 2, 183:

    sunt qui spiramina terris Esse putant,

    id. 10, 247; cf.:

    spiramina laxanda,

    Plin. 32, 10, 42, § 123.—
    II.
    Abstr., a breathing, blowing ( poet. and in post-class. prose), Luc. 6, 90:

    ventorum spiramina,

    Amm. 17, 7, 11:

    reficit spiramina fessi ignis,

    Stat. Th. 12, 268:

    lacessitus longo spiraminis actu,

    Claud. Magn. 36:

    interclusis spiraminibus interire,

    Arn. 2, 133.— Of the Holy Ghost, Rust. Help. Carm. 77.

    Lewis & Short latin dictionary > spiramen

  • 17 suspiriosus

    suspīrĭōsus, a, um, adj. [suspirium], breathing deeply or with difficulty, breathing short, asthmatic:

    mula,

    Col. 6, 38, 1:

    anhelatores et suspiriosi,

    Plin. 23, 7, 63, § 121; 20, 2, 5, § 9; 32, 8, 29, § 91; Cael. Aur. Acut. 2, 28, 148; Veg. Vet. 1, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > suspiriosus

  • 18 ad-flō (aff-)

        ad-flō (aff-) āvī, —, āre,    to blow on, breathe upon: terga tantum adflante vento, L.: me ful minis ventis, blasted with, V.: qui (odores) adflarentur e floribus: taurorum adflabitur ore, i. e. scorched by the breath, O.: (pennarum) iactatibus adflata est tellus, is fanned, O.: Hos necat adflati tabe veneni, poisonous breath, O.: quidquid aurae fluminis adpropinquabant, adflabat verior frigoris vis, the nearer... the keener blew, L.: velut illis Canidia adflasset, H. — Fig., to inspire: adflata est numine... dei, V.: te adflavit E tribus soror, a Fury has inflamed thee, O.: gregibus amores, Tb.—To breathe on, impart by breathing: laetos oculis adflarat (Venus) honores, breathed charms upon, V.—To waft towards (only fig.): sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis, some intimation of good-will; cf. cui placidus leniter adflat amor, i. e. is propitious, Pr.

    Latin-English dictionary > ad-flō (aff-)

  • 19 angustus

        angustus adj. with comp. and sup.    [ANG-], narrow, strait, contracted: iter, S.: fines, Cs.: rima, H.: mare, a strait: angustissima portus, Cs.— Fig., short, brief: dies, O.: spiritus, breathing.— Needy, pinching, stinting: pauperies, H.: res, poverty, Iu.: cum fides totā Italiā esset angustior, shaken, Cs.—Critical, difficult: rebus angustis animosus, H.—Of character, narrow, base, little, petty: animus: defensio angustior, less honorable. — Of thought or argument, narrow, trifling, subtle, hairsplitting: concertationes: interrogatiunculae.—Of style, brief, succinct: oratio: quae angustiora parietes faciunt, i. e. less discursive than in the forum.
    * * *
    angusta -um, angustior -or -us, angustissimus -a -um ADJ
    narrow, steep, close, confined; scanty, poor; low, mean; narrowminded, petty

    Latin-English dictionary > angustus

  • 20 anima

        anima ae, f    [AN-], air, a current of air, breeze, breath, wind: impellunt animae lintea, H.: ignes animaeque, V. — Esp., the air utrum (animus) sit ignis, an anima: semina terrarum animaeque, V.— Breath: animam compressi, T.: animam recipe, take breath, T.: animam puram conservare: animas fovent illo, correct their breath, V.: inspirant graves animas, O.: anima amphorae, the fumes of wine, Ph.—Meton., life: animam exstinguere, T.: deponere, N.: vomere, V.: de liberorum animā iudicandum est: anima nostra in dubio est, S.: Mortalīs animas sortiri, H.: et animam agere, et efflare dicimus, to give up the ghost: non eodem tempore et gestum et animam ageres, i. e. exert yourself in gesturing to the point of death. —Prov.: quid, si animam debet? is in debt for his life? i. e. for everything, T.—Poet., of a dear friend: animae dimidium meae, H.: animae pars, H. — A life, living being, soul, person: egregias animas, quae, etc., V.: animae quales nec candidiores, etc., H.: magnae animae, Ta.—The shades, departed spirits, manes: tu pias laetis animas reponis Sedibus, H.: animam sepulcro Condimus, V.—The rational soul, mind: rationis consilique particeps: docent non interire animas, Cs.
    * * *
    soul, spirit, vital principle; life; breathing; wind, breeze; air (element)

    Latin-English dictionary > anima

См. также в других словарях:

  • Breathing — Breath ing, n. 1. Respiration; the act of inhaling and exhaling air. [1913 Webster] Subject to a difficulty of breathing. Melmoth. [1913 Webster] 2. Air in gentle motion. [1913 Webster] 3. Any gentle influence or operation; inspiration; as, the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • breathing — [brē′thiŋ] adj. that breathes; living; alive n. 1. respiration 2. a single breath or the time taken by this 3. a pause for rest 4. see ROUGH BREATHING, SMOOTH BREATHING …   English World dictionary

  • breathing — breathing. См. дыхание цепи. (Источник: «Англо русский толковый словарь генетических терминов». Арефьев В.А., Лисовенко Л.А., Москва: Изд во ВНИРО, 1995 г.) …   Молекулярная биология и генетика. Толковый словарь.

  • breathing — index born (alive), conscious (awake), live (conscious) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Breathing — Breath redirects here. For other uses, see Breath (disambiguation). For other uses, see Breathing (disambiguation). The human respiratory system Breathing is the process that moves air in and out of the lungs. Aerobic organisms require oxygen to… …   Wikipedia

  • breathing — noun ADJECTIVE ▪ deep, shallow ▪ controlled, even, regular, rhythmic, steady ▪ irregular, laboured/labored …   Collocations dictionary

  • breathing — n. 1) deep; heavy, labored, noisy; irregular; regular, steady breathing 2) (ling.) rough; smooth breathing * * * [ briːðɪŋ] heavy irregular labored noisy regular smooth breathing steady breathing (ling.) rough …   Combinatory dictionary

  • breathing — breath|ing [ˈbri:ðıŋ] n [U] the process of breathing air in and out ▪ His breathing was deep and regular. ▪ When I picked up the phone all I heard was heavy breathing (=loud breathing) …   Dictionary of contemporary English

  • breathing — noun (U) the process of breathing air in and out: heavy breathing (=loud breathing): When I picked up the phone all I heard was heavy breathing …   Longman dictionary of contemporary English

  • breathing — breath|ing [ briðıŋ ] noun uncount * the process of taking air into the body and letting it out again, or the sound of this: Julia was asleep, her breathing shallow but regular. heavy/labored breathing breathing problems/difficulties …   Usage of the words and phrases in modern English

  • breathing */ — UK [ˈbriːðɪŋ] / US [ˈbrɪðɪŋ] noun [uncountable] the process of taking air into the body and letting it out again, or the sound of this Julia was asleep, her breathing shallow but regular. heavy/laboured breathing breathing difficulties …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»